Auteur: SandraDoosje

‘Gelukkig heb je niet echt iets”, zegt ze.
”Hoe bedoel je?” vraag ik
”Nou gewoon, je hebt niet echt iets, geen breuken of zo”…..

Oh man, wat zijn dit heftige uitspraken.
Een whiplash hebben is gewoon al kut genoeg en helaas erg onvoorspelbaar in tijd en klachten. En dat het niet zichtbaar is (hoewel, kijk maar goed voor wie wil zien), dan is het er kennelijk niet.
Onzichtbaar letsel betekent niet dat degene zich aanstelt of zielig is. Het is geen kwestie van ”keuze of de wil aanspreken”, het is gewoon lamgelegd worden. Door iets wat groter is dan mijzelf. Het leven weet het altijd beter dan ik met mijn wil kan willen. Bij de dag leven nu, met spaarzame lieve mensen om me heen.

Hierbij wil ik het licht werpen op allerlei onzichtbare aandoeningen in onze maatschappij. Als je er nooit mee te maken hebt gehad, wees blij. Maar luister en kijk met je hart en maak echt contact en laat oordelen thuis.
Iemand berichtte mij laatst via prive-chat dat zij het herkende en niet eens haar eigen onzichtbare ziekte/aandoening naar buiten wil en durft te brengen, bang om niet serieus te worden genomen. Dat is toch erg.

Gewoon luisteren en er zijn. Dat is het licht, de warmte die nodig is. Als je oordelen hebt, blijf dan maar thuis.

Ik word een beetje moe van een hype.
De hype van: ”ga in je kracht staan”!
Die mannelijke uiting van ”recht je rug, sta in je kracht, kom op.”
Alle jezusmina, dat is zo onnatuurlijk, zo vermoeiend.

Het is naar mijn idee juist verlammend om elke keer maar weer in je kracht te moeten.
Oh ja, zo dacht ik er ook over, vroeger. Maar het klopt niet weet ik nu en het heeft mij juist veel kracht gekost.

Net als kracht en krachteloosheid bij elkaar horen, de dag bij de nacht, kleurloos bij kleurrijk, hoogtij bij laagtij. Die twee wisselen elkaar af als natuurlijke cycli.
Het leven ontmoet ons daar ergens, in between.

Denk je dat dieren met kracht bezig zijn?
Die roven en jagen als ze het nodig hebben en gebruiken hun energie en kracht daarvoor.
Als ze verwond zijn, trekken ze zich terug en liggen stil hun wonden te likken.

In mijn kracht staan?
Mag die zin even aan me voorbij gaan alsjeblieft. Kom er even niet mee.
Ik wil rusten. Overgeven. Moe zijn. Krachteloos mogen zijn, in onbalans. Verslagen. Bedroefd.
En dat dat net zo belangrijk en hoog staat als in je kracht staan. Het is gewoon de andere kant van de medaille.

Er is een tijdperkmoeheid om altijd maar in je kracht te moeten.
pffffffffffffffffff.
Die komt vanzelf weer als ze is uitgerust .

De sluier die heel dun is of soms weg en opgelost lijkt te zijn….

Maakt alles transparant.
Niet fijn maar wel weer helder.

Ook in het contact is de sluier weg.
Het voelen van oordelen, jalouzie of gedachten die niet rechtstreeks of live worden uitgesproken maar kennelijk wel gedacht.
over jou…
De sluier tilt de eerlijkheid op.
Transparantie legt alles op tafel.
Ook alle grrr en pfff en sssjjjjj…….

Verborgen gedachtes vallen door de mand.
Of komen uit de hoge zwarte hoed.
De vriendschappen worden zo ook duidelijk herschikt….
Weer eens.
Zucht.
Even schrikken weer ….het ware gezicht door de sluier te voelen.
De sausjes en mooie woorden hebben geen overredingskracht meer, de contrasterende gedachten en oordelen echter van het brein sijpelen er dwars en voelbaar doorheen.

Houd je veld schoon! Raak het gif niet aan. Je straalt kennelijk iets uit wat de ander stoort.

Laat andermans onvervalste oordelen geen impact op je hebben. Laat het je niet meer krachteloos maken. Dat spel is te lang gespeeld

Luisteren.

Het blijkt een hele bijzondere eigenschap te zijn.
En het lijkt alsof steeds minder mensen dat kunnen of willen.
Luisteren.
De ander HOREN.
Ruimte geven aan het verhaal van de ander.
Zonder CONSTANT te willen inbreken, de aandacht weer terug op te eisen en het verhaal naar zichzelf toe te draaien.

Zucht, ik vind het de grootste epidemie van deze laatste tijd.

Waar zijn de heerlijke stromende gesprekken waar er geen strijd is tussen jouw verhaal en mijn?
Waar er simpelweg geluisterd wordt? Waar het niet elke keer naar zichzelf wordt toegedraaid? Ik houd er zelf erg van wanneer er oogcontact is. Dat staat bij mij hoog, ik kan er niks aan doen. Als men om zich heen gaat kijken is er voor mijn gevoel geen interesse of ik moet wel enorm oninteressant zijn dan, dat kan natuurlijk ook. Maar ja, dan moeten jij en ik niet afspreken 🙂

Ik merk zelf dat wanneer er steeds wordt ingebroken, mijn energie elke keer verminderd, wordt afgetapt en ik op een gegeven moment alleen nog maar luister en dat die ruimte graaaag helemaaaal wordt ingenomen. Ik word dan vol en de ander krijgt voelbaar energie.
OF ik ga het op een gegeven moment ook maar doen, het wegkijken, terugnemen, onderbreken. “eh, ik wil graag even mijn verhaal afmaken”. Omdat ik als gevoelig mens ook het even niet meer weet en een laatste poging doe om zelf nog enige ruimte te ervaren.
Waarop tot mijn grote verbazing ik dan te horen krijg: ”hé, is er iets? Je kijkt steeds weg…….”
HUH?
Ben ik gek of ben jij het?
Het is lastig om te kijken in schone spiegels. Lang niet alles namelijk zegt iets over jou .

BAH!
Dan is er geen verbinding. Geen waar contact.
De ander denkt misschien: ha, eindelijk iemand die luistert, ik neem het er even goed van! En vult zich volledig met jouw onverlaten luisterend hart.
Maar owee, als ik ook wat wil vertellen. Dan is het gauw klaar met de ruimte en luister.
Bij die groep mensen tenminste, die van die epidemie, die al besmet zijn.

Ik laat ze gaan….
Gesprekken mogen immers ook vanzelf gaan.

Ik koester degenen om mij heen die die bijzondere eigenschap (nog) wel hebben én koester ik de tijd dat men TIJD had voor elkaar en er RUIMTE en bereidheid was voor twee zielen om werkelijk tot elkaar te komen.

Amen.

Oops I did it again…

De laatste 2 weken, in de onderwereld doorbrengen.

Waar ik al jaren uit was, zat ik de laatste 2 weken mede door de pittige downloads en zonnestormen er weer even vol in. De kelder, de donkerte, de tunnel zonder uitgang. Om te beseffen dat dit eigenlijk niet meer te doen is. Maanden in kracht en rust voelt zo heerlijk, zo thuis en stevig. En dan hop eruit.

Alles passeerde. Mijn stinkende best doen, mijzelf níets vinden, destructieve gedachten, angsten, grenzeloosheid waardoor misbruik op de loer ligt, het opofferen en weggeven, eerst de ander daarná ik, het klein maken. De woede die mij vervolgens in de nacht inhaalt en terug wil brengen naar mijn oorspronkelijke zelf. En vooral het geven –geven – geven, helpen en zorgen omdat er nog steeds een conditionering zit die bang is nooit genoeg te zijn. Blllleh…… Zo liefdeloos voor mijzelf.

Het helderziende meisje van binnen wat zich aanpast om geaccepteerd te worden, de wereld om haar heen niet begrijpt, zich in de steek gelaten voelt, zich onwetender voordoet zodat ze geen bedreiging is, gewoon vergeet om voor zichzelf te zorgen, veiligheid zoekt maar zichzelf verlaat en vanuit de generaties vrouwenlijn maar (toe)geeft, zich wegcijfert en haar eigen wil opzij zet.

Nou, die. Het tijdelijk verblijf in de onderwereld. Wham.

Er kwam ook nog even een flinke nekslag voorbij, vanuit een oud machtsorgaan. Oud & stoffig versus Licht kwamen wederom tegenover elkaar. Een oude bekende vanuit vorige levens. Hoppakee, komt u er ook maar bij.

De herhalende gedachtes die steeds dieper genadeloos hun weg vinden. Als we niet alert zijn en zien wat er echt gebeurd krijgt deze een immense tsunami een destructief karakter. In zo’n periode is het vreselijk lastig het te zien als een grote schoonmaak-actie. De enorme lichtexplosies van deze tijd die ‘’onbruikbare restanten’’ aanraken en middels het gevoelige lichaam eruit willen werken. Een vette griep passeerde ook.

‘’Neeee’’, roept de ziel. Dat hebben we gehad. Focus en mediteer je eruit. 
‘’Shut up’’ zegt het ego en wil verdrinken als slachtoffer in wat het ooit kende.

Een onprettige maar noodzakelijk tweeweekse. Wat een diepe opruiming. Ben wel megamoe, is het niet gewoon genoeg geweest? Dat harde werken…. Het is echt niet allemaal light en love, in die kelder zit nog pijn en leugens, kleine zelven, onmacht. En wie hier nog amper geweest is, schiet er m.i. overheen en verandert uiteindelijk niet. Ja, aan de buitenkant misschien met een sausje eroverheen maar van binnen in de cellen en botten zit het er allemaal nog. Transformeren gaat via het bloed of – zoals bij mij – via de lymfen en dat kan niet allemaal op een softe manier.

Dus verdraag het ongemak, het discomfort of het- niet- meer- weten. Doorvoel al die emoties en vertrouw op elke nieuwe dageraad die daarop volgt. We worden van boven enorm bijgestaan en toegejuicht. Stem je daar ook op af. En zie de lieve mensen om je heen die begrijpen doordat zij zelf ook die weg gaan.

Klein zijn en ondermijnende gedachten en emoties wordt gewoon niet meer verdragen door de authentieke ziel. In dit stadium althans niet meer. En toch, dit is allemaal bedoeld om weer verder te gaan en zo nodig een koers te wijzigen. Een nieuw innerlijk besluit diep te voelen en daar dankbaar voor te zijn. Zo ging het bij mij althans. Signalen zag ik opeens haarscherp en daarnaar handelen bleek de enige optie. Negeren kan niet meer. Om ze te horen en te zien is stil – zijn nodig, alleen zijn, afzondering….Dan komt de genade Gods ook weer naar je toe.

Voor degene die al een tijd op het innerlijk pad wandelen, zou ik willen zeggen: stop eens met dat eeuwige gespiegel. Vaak kijk je toch in niet-schone spiegels. Dat is gewoon niet meer nodig, het houdt je juist tegen om verder te gaan. Vertrouw daarentegen op jouw eigen impulsen, die van hoger hand, die jouw innerlijke kompas aansturen en die vanuit jouw Ik Ben worden aangereikt.

Je eigen Liefde en stevigheid weer voelen. Vrij Zijn om te zijn wie je bent en wilt zijn. Doen waar je blij van wordt en energie van krijgt….De hoogste graad van zelfzorg uitoefenen. Het is nog steeds een les voor mij.

Ik kijk wel eens een aflevering van Dr. Quinn. Oude afleveringen en avonturen van een vrouwelijke arts in Colorado, met haar mooie half-indiaanse man en 3 aangenomen kinderen. Ik heb namelijk een hoog ”dat vind ik eng-gehalte” bij films. Ik kijk nooit naar buitenlandse crimi’s, al helemaal geen horror of misdaadseries, spooky dingen waar de dingen niet zijn zoals ze bleken, moet ik niet kijken. Ik betrek dat op mijn eigen leven, kan daar niet met afstand naar kijken dus ;-). Ja heel stom misschien, maar dat gebeurt bij mij. Waar een ander zijn schouders voor ophaalt en geniet van een stukje afleiding, zet ik het uit of vecht het uit in mijn nachtelijke dromen. Muts he. Nou ja, so be it.

Dr. Quinn is voor mij heerlijk even onderdompelen in een tijd met eenvoud, rauwheid en samenzijn. Soms zoetsappig, soms heel krachtig, soms heerlijk emotioneel en ik pink dan wat traantjes weg op de bank. 
Maar wat me vooral raakt is, de energie, eenheid en steun van de tribe, het dorp, de gemeenschap waarin de serie zich afspeelt. 
Raakt me elke keer weer…en laat mijn hart kennelijk met heimwee terugleiden naar vorige levens waar ik deze eenheid in indianenlevens en geborgenheid zo ervaren heb.
Iedereen kent elkaar, weet wat ieder doet, ieder heeft zijn eigen rol, ergert zich ook aan elkaar. En zijn intieme vriendschappen en rivalen, maar er wordt niemand buitengesloten. Er wordt naar iedereen omgekeken. Op momenten dat het nodig is, stáát er een gezamenlijk tribe, een front die samen is met elkaar. 
Dan valt alle onderlinge strijd weg en wordt ieder gesteund. Ieder wordt beschermd tegen onheus gedrag van buitenaf, iedereen helpt elkaar. Men wordt geaccepteerd, opgenomen, niemand uitgezonderd. Er is geen eenzaamheid. Als er wat is, wordt er meegedacht. Niemand wordt aan zijn lot overgelaten. Alles is van iedereen en ieder voelt zich verantwoordelijk. In alle liefde maar ook alle pijn en strubbelingen. 
Dat. 
Dat tribe-gevoel. 
Dat is liefde.

En als ik dan kijk en voel in deze maatschappij, deze hedendaagse ”serie”, deze film waarin we leven en naar 5-d opstijgen. De dimensie van nieuwe eenheid. 
Oef, dan huilt mijn hart. Wat een individualistische maatschappij. Ik vrees dat het digitale tijdperk onze wereld veel groter en ruimer heeft gemaakt maar ook ons ergens door de veelheid heeft afgesloten voor elkaar. Uit nood geboren nieuwe overleving?
Ieder is bezig met zichzelf. Er is hier geen tribe. Men zit op eilandjes of in het kleine veilige gezin maar een diep oergevoel van een tribe ervaar ik niet. 
En het ergste zelf vind ik als er wat is: dan heerst de trend snel van: ”dat is niet van mij!”. (Dus, dáár hoef IK niks mee). Tot op een bepaalde hoogte is dat zo maar… common on, het is toch niet de bedoeling om dit zo radicaal door te voeren? Waar is die zorg dan voor elkaar? Dat contact maken, echt contact maken en meedenken met de ander, gewoon er voor elkaar zijn, waar is dat heengegaan?
Ik merk als ik terugkijk naar 20 jaar geleden – toen was ik eind 20 – was dat er veel meer. Ik sprak veel af met vrienden en vriendinnen. Borreltje, terrasje, straattheater, boekenmarkt… Lol en moeilijkheden werden gedeeld. Openlijk. Zonder dat ik het gevoel had dat ik me moest afsluiten of dat de ander zich afsloot….
Die tijdgeest.
En nee, toen was niet beter dan nu.
Maar nu gaat contact veelal over de app. Het is oppervlakkiger, het moet snel-snel. Want we willen zoveel. Ik wil eigenlijk eenvoud, rust en diepte, zakken met een wijntje, muziek, simpel.
Ik gedij bij live-ontmoetingen, lange diepe gesprekken, elkaars verhalen horen, niet alleen ik ik ik of ”oh ja, ik ook” en ”oh ja zooo herkenbaar” om dan direct met een eigen HERKENBAAR verhaal komen”. Ugh.

Elkaar horen, en er Zijn en die verantwoordelijkheid willen nemen, dat wanneer er iets met jou gedeeld wordt, dat jou het dan óók aangaat. Ik hoop dat die opening er weer gaat komen. Die eenvoud en cirkel van het tribe gevoel, dan lossen depressiviteit en eenzaamheid op als sneeuw voor de zon. Dan zijn onze harten weer verbonden. Dat geloof ik echt. 
En ja er zijn cirkels, en er zijn rode tenten….
Is dat niet vanuit een gemis in de samenleving?

Ach, ik heb ook maar een gevoelig en verlangend hart.
Misschien hebben we deze inkeertijd nodig om ons uiteindelijk weer ten diepste te verbinden. In een groter geheel. Maar die vaak gehoorde zinnetjes als: ”dat is niet van mij, laat het maar bij hem/haar, daar hoef ik niets mee”, dat klopt van geen kanten. Ik bedoel, lijkt dat niet op negeren, afstand doen van, de ander gevoel te geven dat die niet belangrijk genoeg is?
Wordt er daarom misschien zo veel op facebook en instagram geplaatst en gedeeld. Dat heeft ook een open karakter, ieder kan het lezen. 
Maar een TRIBE is ook sterk fysiek. Het fysiek bij elkaar zijn. 
Zoals in die afleveringen die me elke keer opnieuw kunnen raken.
Toen begrepen ze wel de gemeenschapsgeest en dat dát elk individu-zijn juist sterk maakt.

Dat 1 takje niet sterk is, maar een bos takken wel.
De regisseur van Dr. Quinn, wellicht had die dat verlangen ook…..
De veelheid aan afleveringen die zijn gemaakt….hij kon er waarschijnlijk niet genoeg van krijgen 
Net als ik. 🙂

Ik wilde zomaar eens een mooie feedback delen van een sessie via skype die ik had met een vrouw afgelopen week. We startten met een stenenorakel maar al gauw volgde daar een innerlijk kind healing op. Dankbaar werk.

”Hoi Sandra. De skype-sessie heeft me goed gedaan. Maar vooral omdat ik voel dat jij hier ook bent geweest. In deze pijn en diepte en wellicht soms nog weleens zit. Ik realiseer me dat dat jouw werk extra krachtig maakt.
Omdat we het zelf hebben doorleefd!
En omdat jij zo kon meereizen kon ik dieper gaan. Dus ben je dankbaar.
Er is echt iets verschoven!
En het geeft zoveel rust!”
(degene wil graag anoniem blijven).

En dat verklaart voor mij gewoon nog eens extra dat wanneer je op een diep niveau werkt met mensen: energetisch/ emotioneel en daardoor ook altijd mentaal/ fysiek dat je dátgene kan geven waar je zélf bent geweest. Omdat je simpelweg kan intunen en invoelen. Wat maakt dat de reis ook veilig voelt voor degene omdat je het echt samendoet. 
Ik weet dat ik daardoor ”anders” werk en daardoor mijn agenda echt niet vol kan plannen.
In de reguliere praktijk wordt geleerd afstand te behouden. En geloof me, ik heb het geprobeerd maar bij mij werkt dat niet. Ik duik erin om de energie te voelen, via mijn lichaam gebeuren er dan allerlei dingen en dan te geven wat nodig is. Daarna duik ik er weer uit.

Het gaat er dus niet om hoeveel diploma’s of certificaten je aan de muur hebt (daar heb ik me overigens altijd tegen afgezet en nooit aan meegedaan, maar ik heb er ook niet zoveel :-)) of hoelang je al aan ”het werk” bent, dat hoeft niets te zeggen over de kracht van innerlijk werk.

Ben je ook op zoek naar wat meer rust, vreugde of plezier, ontspanning? Voel dan eens of een innerlijk kindhealing, een reis naar jouw kinddelen jou goed kan doen.

Wanneer je je gekwetst voelt, verdrietig, afgewezen, boos, vernederd, aan de kant geschoven, teleurgesteld….Door wie dan ook, wat de ander jou ook heeft ‘’aangedaan’’…

Voel dan waar het je raakt. Wees boos op die ander. Dat mag. Waar zit het. Die geraaktheid. Wat is het. Hoeveel. 
In jóu. En deel dat vervolgens met die ander. Sluit je in ieder geval niet af maar ga juist die verbinding aan. En niet met allemaal anderen wat er is voorgevallen tussen jou en ‘’die persoon’’ maar juist met de betreffende persoon die jou zo heeft gepijnigd met iets. Kom erop terug, vind moed, maak ruimte en tijd en vraag dat die persoon ook te doen. Natuurlijk niet met zomaar een voorbijganger of een vage kennis. Wel met een goeie vriend of vriendin, dierbare.

Er kan zo’n groot cadeau voor beide in schuilen! In en met elkaar kom je toch naast de liefde ook de pijn en de wonden tegen. Daar ontkom je niet aan als je bezig bent in intense helingsprocessen van dit en vorige levens. De tijd dat het niet meer nodig is omdat we geheeld zijn, is onderweg maar tot die tijd zullen er triggers, etter-en brandwonden zijn. 
Als je uit onmacht of gemakzucht om de pijn heen walst en de ander maar de schuld geeft van jouw pijn, valt er weinig te winnen. Als je dat vingerwijzen ook nog eens vaak doet, bouw je alleen maar karma op totdat je de vinger in eigen boezem durft te steken en bereid bent te voelen waar jouw angel, beurse plek of ontstekingshaard zit. Door de vinger maar naar de ander te wijzen, sta je stil en creëer je dezelfde cirkels. Daar wil je juist uit!

Het aangaan in die verbinding met elkaar, ligt een grote schat. Daar ligt een enorme healing en kracht. En verdieping.
Sluit je niet af. En houd daarmee de ander niet verantwoordelijk voor jouw pijn. Straf de ander niet door het ‘’knipwerk’’ en pleeg ook geen boetedoening. Blijf niet maanden boos: het schaadt jouzelf en ook de ander. Die verdient die energetische geweldpleging niet van projectie en vingerwijzen. Geen neus in de wind, geen schouders eronder, niet ‘’erboven staan’’ (waar boven?) maar op gelijke voet delen. Is dat niet wat we met elkaar te doen hebben? Is dat niet die heling die we elkaar kunnen geven?
Laat dingen niet onuitgesproken, zodat ze een eigen vervreemd leven gaan leiden. En sja, het zal niet altijd lukken, de ander vindt het misschien bedreigend of lastig, wil de dans ontspringen, dat kan. Maar doe in hemelsnaam altijd 1 poging. Het kost moeite, energie en discomfort. En dat willen de meesten liever niet. Maar het zal lonen. Daar geloof ik heilig in. Bij de juiste mensen althans. De mensen die jou echt willen in jouw leven.

Je afsluiten op een diepere laag verwondt juist jouzelf én de relatie met de ander. En misschien heb je het niet eens dóór dat je dat doet! Is het de macht van gewoonte om de eigen wond te willen afdekken.
Het ”zonder communiceren de verbinding verbreken” is ook niet eerlijk: het geeft de ander namelijk het onbestemde gevoel van ‘’slecht zijn’’, er moet iets grondig mis zijn opeens want waarom reageert de ander zo. En er worden allerlei valse signalen op de ander afgevuurd die hij niet kan begrijpen. Omdat er niet uit kwetsbare openheid wordt gedeeld.

En wanneer dit niet bewust is, zal deze herhaaldelijk contact gaan zoeken om de harts-laag weer te vinden. En elke keer wordt dan weer echt contact afgehouden of wordt deze persoon niet meer toegelaten op het niveau waar het eerder wel mocht zijn. Want de ‘getroffen’’ persoon verwijt immers, plaatst zichzelf hoger (om zo de eigen pijn maar niet te voelen) en wil noch de eigen wond likken, noch aankijken. 
Het zal niet altijd lukken want er zijn er 2 nodig die willen delen en werkelijk verbinden. Maar probeer. Altijd. Stap uit die afstand. Maak jezelf niet onbereikbaar. Kies niet die ogenschijnlijk makkelijke weg van uitstappen. Het is een enorme manipulerende bypass. Van je eigen shit onbewust of bewust willen neerleggen bij de ander.

Wanneer beide kiezen voor openlijk delen en luister , dan is er groei. Geen verwijten maar zeggen waar de pijnscheuten hardhandig binnen kwamen zeilen. Kies er niet voor om eens (onbewust vaak) gepijnigd door de ander om dan de tent maar dicht te gooien of het contact vanaf nu verder oppervlakkig te houden. Dat gaat rafelen en dát doet pas pijn!
Het is niet wijs of spiritueel. In mijn ogen niet. Het is in wezen ondermijning en weigeren om te kijken naar het geheel i.p.v de al aanwezige wond bangig te beschermen. En erger: de ander er verantwoordelijk voor te houden.

Zoek elkaar na een confrontatie op. Check vrij hoe het is. Luister en deel. Niemand poogt de ander opzettelijk pijn te doen. We zijn allen gelijken hier op aarde. Als het bedoeld is weer één te worden met elkaar, is communicatie een menselijk middel tot. Want in die wrijving zit een prachtige uitnodiging tot nabijheid. <3

Als de deur echter herhaaldelijk dicht blijft, of in een oppervlakkige, afschermende stand blijft staan, sluit dan op een gegeven moment ook jouw hartsdeur. Die pogingen van willen verbinden worden niet gewaardeerd of niet opgemerkt en kun je beter gebruiken voor degene die wél samen willen groeien. Maak dan eenvoudig ruimte voor nieuwe mensen die moedig zonder vreze kiezen voor een steeds diepere verbinding en het volle leven met jou willen vieren.

Amen.

2019 Copyright Sandra Doosje©. Er rust copyright op alle teksten. Gratis delen en gebruiken is mogelijk met mijn toestemming, neem dan even contact met me op

Vermoeiend om te horen wat er niet gezegd wordt

Te voelen wat verzwegen wordt

Hoe mooi is het om gewoon open te zijn?
Met jezelf
met elkaar
In alle boven- en onderlagen transparant.

Gewoon open
Verbindend
Luisterend 
Gooi weg die oude stemmen van argwaan en angst.
De oude afhoudende paden van rollen en verstoppertje spelen

De enige weg voor mij 
om in liefdevolle kracht verder te gaan…
Voelen en leven wat er werkelijk speelt.
In het AL
wordt toch al-les al gehoord en gevoeld

Waarom zou je dat geweld aandoen?

2019 Copyright Sandra Doosje©. Er rust copyright op alle teksten. Gratis delen en gebruiken is mogelijk met mijn toestemming, neem dan even contact met me op