Ik kijk wel eens een aflevering van Dr. Quinn. Oude afleveringen en avonturen van een vrouwelijke arts in Colorado, met haar mooie half-indiaanse man en 3 aangenomen kinderen. Ik heb namelijk een hoog ”dat vind ik eng-gehalte” bij films. Ik kijk nooit naar buitenlandse crimi’s, al helemaal geen horror of misdaadseries, spooky dingen waar de dingen niet zijn zoals ze bleken, moet ik niet kijken. Ik betrek dat op mijn eigen leven, kan daar niet met afstand naar kijken dus ;-). Ja heel stom misschien, maar dat gebeurt bij mij. Waar een ander zijn schouders voor ophaalt en geniet van een stukje afleiding, zet ik het uit of vecht het uit in mijn nachtelijke dromen. Muts he. Nou ja, so be it.
Dr. Quinn is voor mij heerlijk even onderdompelen in een tijd met eenvoud, rauwheid en samenzijn. Soms zoetsappig, soms heel krachtig, soms heerlijk emotioneel en ik pink dan wat traantjes weg op de bank.
Maar wat me vooral raakt is, de energie, eenheid en steun van de tribe, het dorp, de gemeenschap waarin de serie zich afspeelt.
Raakt me elke keer weer…en laat mijn hart kennelijk met heimwee terugleiden naar vorige levens waar ik deze eenheid in indianenlevens en geborgenheid zo ervaren heb.
Iedereen kent elkaar, weet wat ieder doet, ieder heeft zijn eigen rol, ergert zich ook aan elkaar. En zijn intieme vriendschappen en rivalen, maar er wordt niemand buitengesloten. Er wordt naar iedereen omgekeken. Op momenten dat het nodig is, stáát er een gezamenlijk tribe, een front die samen is met elkaar.
Dan valt alle onderlinge strijd weg en wordt ieder gesteund. Ieder wordt beschermd tegen onheus gedrag van buitenaf, iedereen helpt elkaar. Men wordt geaccepteerd, opgenomen, niemand uitgezonderd. Er is geen eenzaamheid. Als er wat is, wordt er meegedacht. Niemand wordt aan zijn lot overgelaten. Alles is van iedereen en ieder voelt zich verantwoordelijk. In alle liefde maar ook alle pijn en strubbelingen.
Dat.
Dat tribe-gevoel.
Dat is liefde.
En als ik dan kijk en voel in deze maatschappij, deze hedendaagse ”serie”, deze film waarin we leven en naar 5-d opstijgen. De dimensie van nieuwe eenheid.
Oef, dan huilt mijn hart. Wat een individualistische maatschappij. Ik vrees dat het digitale tijdperk onze wereld veel groter en ruimer heeft gemaakt maar ook ons ergens door de veelheid heeft afgesloten voor elkaar. Uit nood geboren nieuwe overleving?
Ieder is bezig met zichzelf. Er is hier geen tribe. Men zit op eilandjes of in het kleine veilige gezin maar een diep oergevoel van een tribe ervaar ik niet.
En het ergste zelf vind ik als er wat is: dan heerst de trend snel van: ”dat is niet van mij!”. (Dus, dáár hoef IK niks mee). Tot op een bepaalde hoogte is dat zo maar… common on, het is toch niet de bedoeling om dit zo radicaal door te voeren? Waar is die zorg dan voor elkaar? Dat contact maken, echt contact maken en meedenken met de ander, gewoon er voor elkaar zijn, waar is dat heengegaan?
Ik merk als ik terugkijk naar 20 jaar geleden – toen was ik eind 20 – was dat er veel meer. Ik sprak veel af met vrienden en vriendinnen. Borreltje, terrasje, straattheater, boekenmarkt… Lol en moeilijkheden werden gedeeld. Openlijk. Zonder dat ik het gevoel had dat ik me moest afsluiten of dat de ander zich afsloot….
Die tijdgeest.
En nee, toen was niet beter dan nu.
Maar nu gaat contact veelal over de app. Het is oppervlakkiger, het moet snel-snel. Want we willen zoveel. Ik wil eigenlijk eenvoud, rust en diepte, zakken met een wijntje, muziek, simpel.
Ik gedij bij live-ontmoetingen, lange diepe gesprekken, elkaars verhalen horen, niet alleen ik ik ik of ”oh ja, ik ook” en ”oh ja zooo herkenbaar” om dan direct met een eigen HERKENBAAR verhaal komen”. Ugh.
Elkaar horen, en er Zijn en die verantwoordelijkheid willen nemen, dat wanneer er iets met jou gedeeld wordt, dat jou het dan óók aangaat. Ik hoop dat die opening er weer gaat komen. Die eenvoud en cirkel van het tribe gevoel, dan lossen depressiviteit en eenzaamheid op als sneeuw voor de zon. Dan zijn onze harten weer verbonden. Dat geloof ik echt.
En ja er zijn cirkels, en er zijn rode tenten….
Is dat niet vanuit een gemis in de samenleving?
Ach, ik heb ook maar een gevoelig en verlangend hart.
Misschien hebben we deze inkeertijd nodig om ons uiteindelijk weer ten diepste te verbinden. In een groter geheel. Maar die vaak gehoorde zinnetjes als: ”dat is niet van mij, laat het maar bij hem/haar, daar hoef ik niets mee”, dat klopt van geen kanten. Ik bedoel, lijkt dat niet op negeren, afstand doen van, de ander gevoel te geven dat die niet belangrijk genoeg is?
Wordt er daarom misschien zo veel op facebook en instagram geplaatst en gedeeld. Dat heeft ook een open karakter, ieder kan het lezen.
Maar een TRIBE is ook sterk fysiek. Het fysiek bij elkaar zijn.
Zoals in die afleveringen die me elke keer opnieuw kunnen raken.
Toen begrepen ze wel de gemeenschapsgeest en dat dát elk individu-zijn juist sterk maakt.
Dat 1 takje niet sterk is, maar een bos takken wel.
De regisseur van Dr. Quinn, wellicht had die dat verlangen ook…..
De veelheid aan afleveringen die zijn gemaakt….hij kon er waarschijnlijk niet genoeg van krijgen
Net als ik. 🙂