En toen kwam er die dag….
dat ik elke keer meer en meer voor mijzelf ging kiezen,
durfde te kiezen, niets te verliezen had dan enkel dat te doen.
En afstand ging houden
van al wat mij niet meer diende,
en zo diep ingesleten rollen los ging laten
door ze zelf eindelijk te zien.

Toen gebeurde het,
dat er eindeloze ruimte kwam
diep in mij
en mensen plots vanzelf wegbleven,
om als een bij andere bloemen op te zoeken.
Omdat ik ”ik” was en niet meer paste in het beeld
wat zij van mij hadden
en waar ik niet meer aan wilde voldoen.

Toen gebeurde het,
dat ik een vrijheid ging ervaren
van de Ja en de Nee,
Beschikbaar wilde zijn
in eerste plaats voor mijzelf en mijn weg,
voor al wie IK was en
wat door mij heen wilde leven.

Die ruimte aan mij
ontvouwde uit zelfliefde,
uiteindelijk als vanzelf,
maar niet gemakkelijk of vanzelfsprekend.

Die dag
dat ik dichter en dichter bij mijzelf kwam,
en mijn lief, mijn liefste schat
ook dichter en dichter bij mij en ik bij hem.

En een nieuwe omgeving zichtbaar werd,
met andere bijenvelden.
In hetzelfde zonlicht.

Ik koester die dag,
de eerste van vele die zullen volgen.

Afscheid is er niet,
Enkel, een andere realiteit.

© Sandra Doosje