Oops I did it again…
De laatste 2 weken, in de onderwereld doorbrengen.
Waar ik al jaren uit was, zat ik de laatste 2 weken mede door de pittige downloads en zonnestormen er weer even vol in. De kelder, de donkerte, de tunnel zonder uitgang. Om te beseffen dat dit eigenlijk niet meer te doen is. Maanden in kracht en rust voelt zo heerlijk, zo thuis en stevig. En dan hop eruit.
Alles passeerde. Mijn stinkende best doen, mijzelf níets vinden, destructieve gedachten, angsten, grenzeloosheid waardoor misbruik op de loer ligt, het opofferen en weggeven, eerst de ander daarná ik, het klein maken. De woede die mij vervolgens in de nacht inhaalt en terug wil brengen naar mijn oorspronkelijke zelf. En vooral het geven –geven – geven, helpen en zorgen omdat er nog steeds een conditionering zit die bang is nooit genoeg te zijn. Blllleh…… Zo liefdeloos voor mijzelf.
Het helderziende meisje van binnen wat zich aanpast om geaccepteerd te worden, de wereld om haar heen niet begrijpt, zich in de steek gelaten voelt, zich onwetender voordoet zodat ze geen bedreiging is, gewoon vergeet om voor zichzelf te zorgen, veiligheid zoekt maar zichzelf verlaat en vanuit de generaties vrouwenlijn maar (toe)geeft, zich wegcijfert en haar eigen wil opzij zet.
Nou, die. Het tijdelijk verblijf in de onderwereld. Wham.
Er kwam ook nog even een flinke nekslag voorbij, vanuit een oud machtsorgaan. Oud & stoffig versus Licht kwamen wederom tegenover elkaar. Een oude bekende vanuit vorige levens. Hoppakee, komt u er ook maar bij.
De herhalende gedachtes die steeds dieper genadeloos hun weg vinden. Als we niet alert zijn en zien wat er echt gebeurd krijgt deze een immense tsunami een destructief karakter. In zo’n periode is het vreselijk lastig het te zien als een grote schoonmaak-actie. De enorme lichtexplosies van deze tijd die ‘’onbruikbare restanten’’ aanraken en middels het gevoelige lichaam eruit willen werken. Een vette griep passeerde ook.
‘’Neeee’’, roept de ziel. Dat hebben we gehad. Focus en mediteer je eruit.
‘’Shut up’’ zegt het ego en wil verdrinken als slachtoffer in wat het ooit kende.
Een onprettige maar noodzakelijk tweeweekse. Wat een diepe opruiming. Ben wel megamoe, is het niet gewoon genoeg geweest? Dat harde werken…. Het is echt niet allemaal light en love, in die kelder zit nog pijn en leugens, kleine zelven, onmacht. En wie hier nog amper geweest is, schiet er m.i. overheen en verandert uiteindelijk niet. Ja, aan de buitenkant misschien met een sausje eroverheen maar van binnen in de cellen en botten zit het er allemaal nog. Transformeren gaat via het bloed of – zoals bij mij – via de lymfen en dat kan niet allemaal op een softe manier.
Dus verdraag het ongemak, het discomfort of het- niet- meer- weten. Doorvoel al die emoties en vertrouw op elke nieuwe dageraad die daarop volgt. We worden van boven enorm bijgestaan en toegejuicht. Stem je daar ook op af. En zie de lieve mensen om je heen die begrijpen doordat zij zelf ook die weg gaan.
Klein zijn en ondermijnende gedachten en emoties wordt gewoon niet meer verdragen door de authentieke ziel. In dit stadium althans niet meer. En toch, dit is allemaal bedoeld om weer verder te gaan en zo nodig een koers te wijzigen. Een nieuw innerlijk besluit diep te voelen en daar dankbaar voor te zijn. Zo ging het bij mij althans. Signalen zag ik opeens haarscherp en daarnaar handelen bleek de enige optie. Negeren kan niet meer. Om ze te horen en te zien is stil – zijn nodig, alleen zijn, afzondering….Dan komt de genade Gods ook weer naar je toe.
Voor degene die al een tijd op het innerlijk pad wandelen, zou ik willen zeggen: stop eens met dat eeuwige gespiegel. Vaak kijk je toch in niet-schone spiegels. Dat is gewoon niet meer nodig, het houdt je juist tegen om verder te gaan. Vertrouw daarentegen op jouw eigen impulsen, die van hoger hand, die jouw innerlijke kompas aansturen en die vanuit jouw Ik Ben worden aangereikt.
Je eigen Liefde en stevigheid weer voelen. Vrij Zijn om te zijn wie je bent en wilt zijn. Doen waar je blij van wordt en energie van krijgt….De hoogste graad van zelfzorg uitoefenen. Het is nog steeds een les voor mij.