In vakanties worden televisieseries vaak herhaald. Vanochtend, onder het genot van een bak sterke koffie, zag ik een stukje van de avonturen van Pippi Langkous en op de één of andere manier bleef ik de hele aflevering kijken.

Die eigenwijze en vrolijke Pippi met haar sproeten en wijduitstaande vlechten; dat meisje dat we in de huidige tijd zouden labelen als ongetemd adhd-meisje of paardenfluisteraar, die gekke dingen uithaalt, de wereld ontdekt en zich nooit laat tegenhouden. Maar het behelst veel meer dan dat!

‘Pippi’ gaat over een oersterke persoonlijkheid die moedig haar hart volgt en een diep geloof in eigen kunnen heeft. Het gaat over een meisje dat de kracht van autonomie verstaat, zonder twijfels haar impulsen volgt en schaamteloos doet waar zij zelf zin in heeft. Die zich niet bekommert om onbezielde, opgelegde wetten van een of andere autoriteit maar die het vuur van haar eigen hart volgt en het leven zorgeloos en onvermoeibaar avonturiert. Haar zin van het leven is de zin ín het leven.

Echter, het is ook een het meisje dat ondanks haar intense levensmoed en uitbundigheid niet onverschillig of egocentrisch is, die dol is op haar twee trouwe kameraadjes Tommie en Anika, die zielsveel van haar vader houdt en bij ieder afscheid tranen met tuiten huilt. Zij is het, die gul haar overvloed aan avontuur en goudstukken deelt.

Die Pippi, ik mag haar wel, ik mag haar zeer! Haar briljantste uitspraak is toch wel: “Ik zeg maar weinig, maar wat ik zeg is onzin”.

Je kunt je laten inspireren door bijvoorbeeld Eckhart Tolle, Paulo Coelho, De Dalai lama en andere wijsgeren, maar wat dacht je van de kracht, leiderschap en uniciteit van onze Pippi?

Zij heeft het wel begrepen!

© Sandra Doosje