Vingerwijzen, afsluiten en communiceren op een dieper niveau.

Wanneer je je gekwetst voelt, verdrietig, afgewezen, boos, vernederd, aan de kant geschoven, teleurgesteld….Door wie dan ook, wat de ander jou ook heeft ‘’aangedaan’’…

Voel dan waar het je raakt. Wees boos op die ander. Dat mag. Waar zit het. Die geraaktheid. Wat is het. Hoeveel.
In jóu. En deel dat vervolgens met die ander. Sluit je in ieder geval niet af maar ga juist die verbinding aan. En niet met allemaal anderen wat er is voorgevallen tussen jou en ‘’die persoon’’ maar juist met de betreffende persoon die jou zo heeft gepijnigd met iets. Kom erop terug, vind moed, maak ruimte en tijd en vraag dat die persoon ook te doen. Natuurlijk niet met zomaar een voorbijganger of een vage kennis. Wel met een goeie vriend of vriendin, dierbare.

Er kan zo’n groot cadeau voor beide in schuilen! In en met elkaar kom je toch naast de liefde ook de pijn en de wonden tegen. Daar ontkom je niet aan als je bezig bent in intense helingsprocessen van dit en vorige levens. De tijd dat het niet meer nodig is omdat we geheeld zijn, is onderweg maar tot die tijd zullen er triggers, etter-en brandwonden zijn.
Als je uit onmacht of gemakzucht om de pijn heen walst en de ander maar de schuld geeft van jouw pijn, valt er weinig te winnen. Als je dat vingerwijzen ook nog eens vaak doet, bouw je alleen maar karma op totdat je de vinger in eigen boezem durft te steken en bereid bent te voelen waar jouw angel, beurse plek of ontstekingshaard zit. Door de vinger maar naar de ander te wijzen, sta je stil en creëer je dezelfde cirkels. Daar wil je juist uit!

Het aangaan in die verbinding met elkaar, ligt een grote schat. Daar ligt een enorme healing en kracht. En verdieping.
Sluit je niet af. En houd daarmee de ander niet verantwoordelijk voor jouw pijn. Straf de ander niet door het ‘’knipwerk’’ en pleeg ook geen boetedoening. Blijf niet maanden boos: het schaadt jouzelf en ook de ander. Die verdient die energetische geweldpleging niet van projectie en vingerwijzen. Geen neus in de wind, geen schouders eronder, niet ‘’erboven staan’’ (waar boven?) maar op gelijke voet delen. Is dat niet wat we met elkaar te doen hebben? Is dat niet die heling die we elkaar kunnen geven?
Laat dingen niet onuitgesproken, zodat ze een eigen vervreemd leven gaan leiden. En sja, het zal niet altijd lukken, de ander vindt het misschien bedreigend of lastig, wil de dans ontspringen, dat kan. Maar doe in hemelsnaam altijd 1 poging. Het kost moeite, energie en discomfort. En dat willen de meesten liever niet. Maar het zal lonen. Daar geloof ik heilig in. Bij de juiste mensen althans. De mensen die jou echt willen in jouw leven.

Je afsluiten op een diepere laag verwondt juist jouzelf én de relatie met de ander. En misschien heb je het niet eens dóór dat je dat doet! Is het de macht van gewoonte om de eigen wond te willen afdekken.
Het ”zonder communiceren de verbinding verbreken” is ook niet eerlijk: het geeft de ander namelijk het onbestemde gevoel van ‘’slecht zijn’’, er moet iets grondig mis zijn opeens want waarom reageert de ander zo. En er worden allerlei valse signalen op de ander afgevuurd die hij niet kan begrijpen. Omdat er niet uit kwetsbare openheid wordt gedeeld.

En wanneer dit niet bewust is, zal deze herhaaldelijk contact gaan zoeken om de harts-laag weer te vinden. En elke keer wordt dan weer echt contact afgehouden of wordt deze persoon niet meer toegelaten op het niveau waar het eerder wel mocht zijn. Want de ‘getroffen’’ persoon verwijt immers, plaatst zichzelf hoger (om zo de eigen pijn maar niet te voelen) en wil noch de eigen wond likken, noch aankijken.
Het zal niet altijd lukken want er zijn er 2 nodig die willen delen en werkelijk verbinden. Maar probeer. Altijd. Stap uit die afstand. Maak jezelf niet onbereikbaar. Kies niet die ogenschijnlijk makkelijke weg van uitstappen. Het is een enorme manipulerende bypass. Van je eigen shit onbewust of bewust willen neerleggen bij de ander.

Wanneer beide kiezen voor openlijk delen en luister , dan is er groei. Geen verwijten maar zeggen waar de pijnscheuten hardhandig binnen kwamen zeilen. Kies er niet voor om eens (onbewust vaak) gepijnigd door de ander om dan de tent maar dicht te gooien of het contact vanaf nu verder oppervlakkig te houden. Dat gaat rafelen en dát doet pas pijn!
Het is niet wijs of spiritueel. In mijn ogen niet. Het is in wezen ondermijning en weigeren om te kijken naar het geheel i.p.v de al aanwezige wond bangig te beschermen. En erger: de ander er verantwoordelijk voor te houden.

Zoek elkaar na een confrontatie op. Check vrij hoe het is. Luister en deel. Niemand poogt de ander opzettelijk pijn te doen. We zijn allen gelijken hier op aarde. Als het bedoeld is weer één te worden met elkaar, is communicatie een menselijk middel tot. Want in die wrijving zit een prachtige uitnodiging tot nabijheid. <3

Als de deur echter herhaaldelijk dicht blijft, of in een oppervlakkige, afschermende stand blijft staan, sluit dan op een gegeven moment ook jouw hartsdeur. Die pogingen van willen verbinden worden niet gewaardeerd of niet opgemerkt en kun je beter gebruiken voor degene die wél samen willen groeien. Maak dan eenvoudig ruimte voor nieuwe mensen die moedig zonder vreze kiezen voor een steeds diepere verbinding en het volle leven met jou willen vieren.

Amen.